Dzień przed operacją do mojej sali został przywieziony 30-kilku letni chłopak,który, jak się później okazało, jadąc na swojej Hondzie Vigor został staranowany przez taksówkarza - w efekcie złamany piszczel i kość strzałkowa prawej nogi; ewidentna wina kierowcy samochodu.

od momentu przywiezienia mnie do szpitala codziennie widziałem się z obojgiem rodziców. o dziwo nie byli źli, nie mieli do mnie pretensji, za to bardzo pomagali mi zachować rozsądny nastrój. wtedy też znalazłem bloga na Ścigaczu.

Pierwsza noc po zabiegu była koszmarem, leki przeciwbólowe niewiele pomagały, sen, mimo potwornego zmęczenia, nie nadchodził. dopiero zdjęcie bandaży po porannym obchodzie przyniosło ulgę. tego samego dnia dostałem pozwolenie na spacer o kulach, który, przez sporą stratę krwi w wyniku wypadku i zabiegu, skończył się omdleniem po przejściu 3m. z czasem sytuacja stopniowo się poprawiała, piłem dużo soku z buraków, ogólnie piłem mnóstwo soków. dzięki temu już pod koniec pobytu w szpitalu byłem w stanie 'pomykać' w miarę swobodnie po korytarzu. martwił mnie ograniczony ruch nogi w kolanie, który pozwalał mi na zgięcie w zakresie ok 45 stopni. 

Szpital opuściłem 16 lipca, z trudem pakując się na maksymalnie odsunięty prawy fotel samochodu; tydzień później wróciłem do Kozienic na pierwszą kontrolę i zdjęcie szwów, a już następnego dnia zacząłem fizjoterapię w Dęblińskim szpitalu. 2 tygodnie zabiegów zwiększyły zakres ruchu w kolanie do ciut ponad 90st i taki stan utrzymuje się do dnia dzisiejszego. już na początku sierpnia mogłem prowadzić samochód, a z początkiem września zacząłem poruszać się całkowicie bez pomocy kul.

W poniedziałek, tj.  27 września z nogi została wyjęta jedna śruba w celu dynamizacji gwoździa. jak całość wygląda w tej chwili widać na 2 zdjęciach rtg po prawej, termin wyjęcia całości nie jest jeszcze ustalony.

Na chwilę obecną, ze względu na zabieg sprzed kilku dni, znów kuleję ale ciągle jestem niezależny. na jednostkę wojskową powinienem wrócić już 27 lipca, wtedy zaczęły się zajęcia ogólnowojskowe, jednak nadal jestem na zwolnieniu lekarskim w domu. zaczął się rok akademicki, w poniedziałek pierwsze zajęcia, na które będę po prostu dojeżdżał z domu, nie chcę robić sobie żadnych dodatkowych zaległości. co do pytań o moją przyszłość... tutaj wszystko rozstrzygnie czas i komisje lekarskie. jeżeli będę dopuszczony do lotów wiosną-świetnie, jeżeli nie, czeka mnie poważna rozmowa z dziekanem o możliwość powtórzenia roku.

Pewnie wielu/wiele z was zastanawia się, czy w obecnej sytuacji żałuję, że wsiadłem na motocykl-nie, nie żałuję ani chwili spędzonej za sterami 2 kółek. wypadek pokazał mi, jak kruche jest nasze ciało, a idąc dalej tym tropem i życie. nauczyłem się wielu nowych rzeczy, nabrałem nowych doświadczeń i, jeśli tylko będzie taka możliwość, wrócę do jazdy jednośladem. najtrudniej będzie przekonać moją mamę, która ledwo zgodziła się na zakup motocykla. co do Horneta będzie wystawiony na sprzedaż na części jak tylko dostanę decyzję prokuratora w sprawie winnego wypadku.